Πέμπτη 24 Σεπτεμβρίου 2009

Gabriela mistral y Diego Rivera: La Maestra Rural!


Diego Rivera: La maestra rural


Diego Rivera: La maestra rural



Η ΔΑΣΚΑΛΑ ΤΗΣ ΥΠΑΙΘΡΟΥ

Στον Federico de Onís

Η Δασκάλα ήταν αγνή. "Οι τρυφεροί κηπουροί", έλεγε,
"αυτού του αγροκτήματος, που είναι αγρόκτημα του Ιησού,
πρέπει να διατηρούν αγνά τα μάτια και τα χέρια,
να φυλάνε καθαρά τα έλαια του, για να δώσει ένα καθαρό φως. "

Η Δασκάλα ήταν φτωχή. Το βασίλειό της δεν είναι ανθρώπινο.
(Έτσι όπως στον πονεμένο σπορέα του Ισραήλ.)
Φορούσε καφετιές φούστες, δεν στόλιζε το χέρι της
Και ήταν όλο της το πνεύμα ένα τεράστιο κόσμημα!

Η Δασκάλα ήταν χαρούμενη. Φτωχή γυναίκα πληγωμένη!
Το χαμόγελό της ήταν ένας τρόπος να κλαίει με καλοσύνη.
Πάνω από τα σπασμένα σανδάλια και το κατακόκκινο,
χαμόγελο, το περίφημο λουλούδι της αγιότητάς της.
[...]

Gabriela Mistral
Μετ. Μαριάννα Τζανάκη


LA MAESTRA RURAL

A Federico de Onís

La Maestra era pura. «Los suaves hortelanos», decía,
«de este predio, que es predio de Jesús,
han de conservar puros los ojos y las manos,
guardar claros sus óleos, para dar clara luz».

La Maestra era pobre. Su reino no es humano.
(Así en el doloroso sembrador de Israel.)
Vestía sayas pardas, no enjoyaba su mano
¡y era todo su espíritu un inmenso joyel!

La Maestra era alegre. ¡Pobre mujer herida!
Su sonrisa fue un modo de llorar con bondad.
Por sobre la sandalia rota y enrojecida,
tal sonrisa, la insigne flor de su santidad.

¡Dulce ser! En su río de mieles, caudaloso,
largamente abrevaba sus tigres el dolor!
Los hierros que le abrieron el pecho generoso
¡más anchas le dejaron las cuencas del amor!

¡Oh, labriego, cuyo hijo de su labio aprendía
el himno y la plegaria, nunca viste el fulgor
del lucero cautivo que en sus carnes ardía:
pasaste sin besar su corazón en flor!

Campesina, ¿recuerdas que alguna vez prendiste
su nombre a un comentario brutal o baladí?
Cien veces la miraste, ninguna vez la viste
¡y en el solar de tu hijo, de ella hay más que de ti!

Pasó por él su fina, su delicada esteva,
abriendo surcos donde alojar perfección.
La albada de virtudes de que lento se nieva
es suya. Campesina, ¿no le pides perdón?

Daba sombra por una selva su encina hendida
el día en que la muerte la convidó a partir.
Pensando en que su madre la esperaba dormida,
a La de Ojos Profundos se dio sin resistir.

Y en su Dios se ha dormido, como un cojín de luna;
almohada de sus sienes, una constelación;
canta el Padre para ella sus canciones de cuna
¡y la paz llueve largo sobre su corazón!

Como un henchido vaso, traía el alma hecha
para volcar aljófares sobre la humanidad;
y era su vida humana la dilatada brecha
que suele abrirse el Padre para echar claridad.

Por eso aún el polvo de sus huesos sustenta
púrpura de rosales de violento llamear.
¡Y el cuidador de tumbas, como aroma, me cuenta, las
plantas del que huella sus huesos, al pasar!

Gabriela Mistral

6 σχόλια:

lakis είπε...

Όμορφο ποίημα και πικρό. Μέρα καλή

μαριάννα είπε...

Λακης Φουρουκλας - Lakis Fourouklas

Όντως. Έχει γράψει και την προσευχή του δασκάλου η Μιστράλ που είναι πραγματικά εξαιρετικό ποίημα.

Εν προκειμένω όμως, μου άρεσε πολύ που η Μιστράλ έγραψε το ποίημα και ο Ντιέγκο Ριβέρα, ο Μεξικανός εξαιρετικός ζωγράφος και άντρας της Φρίντα, το ζωγράφισε.

Και οι δυο πάντα είχαν τις ίδιες κοινωνικές ευαισθησίες.

Καλό βράδυ Λάκη μου!

Juanita La Quejica είπε...

Πολύ όμορφη ανάρτηση.
Στις μέρες μας... φαντάζει σαν παραμύθι το ποίημα, αλλά και η αφοσίωση που επέδειξε η Μιστράλ προς το λειτούργημά της και προς τον λαό της.

μαριάννα είπε...

Juanita La Quejica

Ήταν πραγματικά ξεχωριστής ευαισθησίας γυναίκα. Πολυτάραχη και η ζωή της.

Όμως με αυτό που είπες για τη σπάνια αφοσίωση στο λειτούργημά της, σκέφτηκα πως μάλλον τα παιδιά είναι εκείνα που ευαισθητοποιούν τόσους πολλούς δασκάλους στο να είναι άνθρωποι και να αφοσιώνονται κυριολεκτικά στη δουλειά τους, υπηρετώντας την στ' αλήθεια ως λειτούργημα.

Όσο κι αν φαντάζει απίστευτο είναι πάρα πολλοί. Αληθινοί Δάσκαλοι!

Juanita La Quejica είπε...

Μακάρι να έχουν αλλάξει τα πράγματα από την εποχή μου και να είναι έτσι όπως τα λες και όπως τα βιώνεις και από "μέσα".

μαριάννα είπε...

Στην εποχή σου ήταν ακόμα η εποχή της αυταρχικής αγωγής. Νόμιζαν πως ένα παιδί μαθαίνει και συμμορφώνεται με την τιμωρία, την αγριάδα, την επιβολή εξουσίας κτλ.
Σήμερα η αγωγή είναι μαθητοκεντρική και οι δάσκαλοι κυριολεκτικά δίνουν ψυχή.
Χωρίς φυσικά να αποκλείονται μεμονωμένα φαινόμενα, όπου καταπιεσμένα και συμπλεγματικά άτομα, ξεσπάνε πάνω στα αθώα παιδιά.
Όπως και την εποχή του αυταρχισμού, υπήρξαν και φωτεινές εξαιρέσεις σε στυλ Captain my Captain!